Jak pomóc dziecku podczas rozstania
Należy pamiętać, iż lęk separacyjny jest zupełnie normalny, płacz dziecka za opiekunami jest zdrowym stadium rozwoju. Taka reakcja (płacz, napady złości) występuje u dzieci najczęściej do czwartego roku życia, jednak w rzeczywistości jest to sprawa indywidualna, związana m.in. z wcześniejszymi doświadczeniami dziecka, jego charakterem, tym czy pozostawał pod opieką innych osób (babć, cioć, niań, etc).
Ponieważ jest to normalne i nieuniknione, rolą opiekuna jest zachowanie spokoju. To, jak reagujemy w takiej sytuacji odbierane jest przez dzieci, im bardziej będziemy się denerwować i okazywać swoje podenerwowanie, tym dziecku będzie trudniej wejść w nową sytuację.
Do sytuacji pozostawienia dziecka w przedszkolu można się przygotować. Dobrym rozwiązaniem jest przekazanie dziecku wcześniej, że zostanie samo bez opiekuna w przedszkolu, co w tym czasie mama/tata będą robić oraz kiedy wrócą (np. po zupie, jak wrócicie ze spaceru, kiedy pobawisz się z dziećmi w przedszkolu, itp.).
Co pomaga:
1. Szybkie i stanowcze pożegnanie się z dzieckiem bez niepotrzebnego przedłużania chwili rozstania.
2. UŚMIECH NA TWARZY RODZICA (nie budujmy w dziecku przekonania, że oto dzieje się tragedia, bo zostaje bez rodziców)
3. Wypracowanie swojego rytuału pożegnania, który zawsze wygląda tak samo, np. „wchodzimy do przedszkola, rozbierasz się, chowasz rzeczy do szafki, dajesz mi jednego buziaka/machasz mi/przytulasz się i ja wychodzę do pracy”.
4. Pozwolenie dziecku na okazywanie uczuć (płacz, złość). Można wtedy powiedzieć: „Rozumiem, że jest Ci przykro/jesteś zły, ale na pewno sobie świetnie poradzisz!”
Czego powinniśmy unikać:
1. Przedłużania rozstania (dajmy dziecku szansę się uspokoić, im szybciej pozostawimy je same, tym będzie miało więcej czasu na oswojenie się z nową sytuacją)
2. Płaczu, wymuszania na dziecku obietnic w rodzaju: „Obiecaj, że nie będziesz płakać, bo mamusi będzie przykro”, zawstydzaniu dziecka: „Taki duży chłopiec, a płacze za mamą? Inne dzieci będą się śmiały”, mówieniu o swoich obawach „Tatuś jest smutny, że musi Cię tutaj zostawić”
3. Interweniowania, gdy słyszmy płacz dziecka za drzwiami. Dajmy szansę wykazać się paniom opiekunkom. 
Tekst przygotowany przez Panią Aleksandrę Sałańską – Labisz, pedagoga